Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) należy do grupy DNA wirusów. Infekcje wirusem brodawczaka ludzkiego wiążą się z występowaniem łagodnych lub złośliwych zmian w obrębie błon śluzowych i skóry narządów płciowych, odbytu, jak również głowy i szyi. Obecność wirusa, szczególnie typów wysokoonkogennych, w komórkach nabłonka szyjki macicy bezpośrednio wpływa na rozwój raka szyjki macicy. Zakażenia HPV w dużym odsetku przebiegają bezobjawowo i jest to najprawdopodobniej związane z niewystąpieniem fazy proliferacyjnej cyklu życiowego wirusa, a także mają charakter przejściowy, co znacznie utrudnia wczesną identyfikację wirusa. Wśród metod diagnostycznych umożliwiających rozpoznanie zakażenia wymienia się badanie cytologiczne, kolposkopię, badanie histologiczne, a także coraz doskonalsze metody molekularne, które pozwalają wykryć wirusowe DNA w przypadkach braku innych wykładników zakażenia. Do metod tych zalicza się: Southern Blot, Dot Blot, hybrydyzacje in situ, polymerase chain reaction (PCR), Hybrid Capture System I i II (HCI, HCII). Coraz częściej wspomina się o testach opartych na izolacji mRNA wirusa HPV (PreTect HPV-Proofer test). Metody te wykrywają zintegrowaną formę HPV, tzw. formę episomalną wirusa. Uważa się, że obecność wirusa HPV w tej postaci jest bezpośrednio związana z progresją zmian powstałych na podłożu tego zakażenia. Co prawda przy pomocy testu PreTect HPV-Proofer wykrywa się mniejszą liczbę zakażeń HPV, ale stosując go, można wyodrębnić grupę pacjentek najbardziej narażonych na raka szyjki macicy.