Leczenie zaawansowanych przypadków raka sromu stanowi poważne wyzwanie dla ginekologa onkologa. Znaczny stopień zaawansowania miejscowego nowotworu, częste zajęcie istotnych funkcjonalnie narządów, takich jak cewka moczowa, pochwa i odbytnica, jak również wysokie ryzyko przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych nakazują przeprowadzenie szczególnie wnikliwej oceny rokowania, zakresu planowanej operacji i ewentualnego zastosowania leczenia uzupełniającego. W pracy przedstawiono własne doświadczenia w chirurgii zaawansowanego miejscowo raka sromu, dokonano także przeglądu współczesnego piśmiennictwa poświęconego powyższym zagadnieniom. W ostatnich latach wielokrotnie potwierdzano wysoką skuteczność ultraradykalnej chirurgii egzenteracyjnej u osób z zaawansowanym miejscowo rakiem sromu, zwłaszcza w przypadkach bez przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych. Miniona dekada dostarczyła również wielu przekonujących danych wskazujących na wysoką skuteczność terapeutyczną mniej radykalnych zabiegów, szczególnie jeżeli kojarzone są z radio- lub radiochemioterapią. Zastosowanie przedoperacyjnej radioterapii bądź radiochemioterapii pozwala uzyskać wysoki odsetek kontroli miejscowych z jednoczesnym oszczędzeniem funkcji zwieraczy, co ogranicza potrzebę zastosowania chirurgii ultraradykalnej. Mimo niewątpliwych postępów w leczeniu zaawansowanego miejscowo raka sromu nadal istotnym problemem klinicznym pozostają przypadki z przerzutami do regionalnych węzłów chłonnych. W tej niekorzystnej rokowniczo grupie pacjentów istnieje pilna potrzeba opracowania nowych programów leczenia systemowego z wykorzystaniem nowych chemioterapeutyków.